Kitab-ı Mukaddes’teki En Büyük Buyruk Nedir?

Kutsal Kitap’a Bir Bakalım

Bu soru Rabbimiz İsa Mesih’e de yöneltilmiş, buyrukların en önemlisinin hangisi olduğu sorulmuştu.

Buyrukların en önemlisi de soruların en önemlisi de en yüce varlık olan Allah ile ilgili olmalıdır. İnsana verilen en önemli buyruk da insana yöneltilen en önemli soru da insanı insan yapan o öz nitelik ile ilgili, yani sevgi ile ilgili olmalıdır.

Böylece Rabbimiz İsa Mesih’in bu soruya yanıtı da şöyle olmuştur:

“Tanrın Rab’bi bütün yüreğinle, bütün canınla, bütün aklınla ve bütün gücünle seveceksin.” (Markos 12:30)

Allah’ı sevmek, işte en büyük buyruk budur. Ne ibadet etmek ne kutsal günlerin; bayramların peşinde koşmak ne sevap işlemek ne de oruç tutmak. En büyük buyruk Allah’ı sevmektir. Yaptığımız bütün ibadetler O’nu sevmek için gösterdiğimiz gayretin bir yoludur, yani, ‘araçtır’ ama ibadetler ve sevaplar bazen, ‘amaç’ oluyor. Oysa amacımız Allah’ın Kendisidir, bundan başka hiçbir şey değil.

Ne yazık ki ülkemizde ve kültürümüzde sevgi bir duygudan ibaret olarak algılanmaktadır. Seviyormuş gibi hissettiğimiz zamanın adıdır. Ancak sevgi sadece bir duygu değildir. Sevgi etkin bir eylemdir. Çocuğumuz gecenin bir vakti ağladığında, ona olan sevgimizi hissetmeyebiliriz (hatta hissettiğimiz şey sadece öfke bile olabilir), ancak sevdiğimiz için kalkıp ona bakarız. Çünkü gösterilmeyen, ifade edilmeyen sevgi; sevgi değildir.

Bu nedenle Allah insana olan sevgisini ifade etmek istemiştir, hatta sadece istemekle kalmamış, aynı zamanda kanıtlamıştır.

“Tanrı biricik Oğlu aracılığıyla yaşayalım diye O’nu dünyaya gönderdi, böylece bizi sevdiğini gösterdi. Tanrı’yı biz sevmiş değildik, ama O bizi sevdi ve Oğlu’nu günahlarımızı bağışlatan kurban olarak dünyaya gönderdi. İşte sevgi budur.” (1. Yuhanna 4:9-10)

Allah bize olan sevgisini gösterdi. “Ben kullarımı uzaktan severim” demedi. Gösterilmeyen sevginin sevgi olmadığını bildiği için, insana olan sevgisini gösterdi.

Şimdi de bizim bu sevgiye karşılık vermemizi bekliyor; O’nu bütün yüreğimizle, bütün canımızla, bütün gücümüzle ve bütün aklımızla seversek; işte o zaman gerçekten Allah’ın yüreğine yakın oluruz. Bu insanın bütün iç ve dış varlığı ile sevmesi demektir. Bütün ruhsal ve fiziksel varlığımızın tamamıdır. Allah bizi bu şekilde sevdi, biz de O’nu gerçekten sevelim.

Esen Kalın.