Bağışlamak

Susanne Geske, eşi Tilmann Geske’nin Malatya’da öldürülmesinden bir yıl sonra, affetmek hakkında yazdı. İsa, “Baba onlar ne yaptıklarını bilmiyorlar bağışla” dedi.

Hayatımın en trajik günlerini yaşadım. 18.04.07’de tarif edilemez bir şok ve üzüntü yaşadım. Yaşadığım en acı ve zor günlerin senesinin dolmasına az kaldı. Eşim ve çok yakın iki arkadaşımız, acımasız bir şekilde öldürüldü.

Birkaç gün önce gazetede katillerin resimlerini gördüm. Bu gençleri tanımıyordum. Aslında nefret, kin ve intikam duyguları baş göstermeliydi, içimde fırtınalar kopmalıydı, ama işin ilginç yanı; bu tür hisler belirmedi. Küçük kızım bağırdı, çağırdı ve bana şunu sordu: ”Anne, neden onlara kızmıyorsun?” Kızmak aklımın ucundan bile geçmemişti. İsa’nın çarmıhta söylediği cümle aklıma geldi, ”Baba, onları bağışla neden yapıyorlar bilmiyorlar.” (Luka 23:34) Ve hala inanıyorum ki onlar ne yaptıklarını bilmiyorlar. Ruhumda esenlik hissettim. Bu, Tanrı’nın lütfudur, kavranılamaz.

İsa: ”Size esenlik bırakıyorum, size kendi esenliğimi veriyorum.” dedi. (Yuhanna 14.27)

Tanrı’nın lütfuyla uğraması hiç değişmedi. Ama bazı kişilerin haklı olarak soruyordular: ”Nasıl olur, hem de affediyorsunuz hemen olur mu?”  Affetmek bir karardır, insanın yüreğinden gelir.

Gençler, yasa dışı bir eylem yaptılar ve bunun için ceza çekmeleri gerekiyor. Tıpkı kırmızı lambada geçen bir şoför gibi, polis onu affedebilir; ama yine de şoförün, para cezası ödemesi gerekir. İnsan, affedip aynı zamanda adalet isteyebilir. Affedilen şey haksızlık olarak kalır ve bir ceza gerektirir. Affetmek, zamanla sınırlayıcı değildir. Affetmek süreklilik arz eder. Bağışlamak  bir olay değildir, anlık bir seçimdir. Affedişin yaşamında sürmesi gerekir. Kin, nefret ve intikam duyguları tekrardan su yüzüne çıkabilir. 

Tanrı’ya güvenmemiz kaçınılmazdır. Affedebilme duygularının devam etmesi için iman, Tanrı’nın gözlerinden bakabilmemiz için bizi hazırlar. O zaman kızımın şu sözlerini tekrarlayabilirim: ”Anne, katilleri görmek istiyorum.”. ‘‘Neden?’’ diye sordum. ”Onlara İncil vereceğim, onlar da okuyarak ve İsa’yı tanıyacaklar. Ölürlerse cennette giderler ve orada Necati amcadan, Uğur amcadan ve babamdan özür dilerler.” Ben, günahkar olarak Tanrı’dan af dilemeliyim. İsa, ”Çok bağışlanan çok sevgi gösterir” dedi.

Tanrı’nın lütfuna ihtiyacımız olduğunu düşünüyoruz. Başka kişilere daha kolay lütuf gösterebiliriz. İsa, ”Göklerdeki Babamız bize karşı suç işleyenleri gibi bağışladığımız gibi, sen de bizim suçlarımızı bağışla” dedi. Affetmek, doğru olanı seçmek demektir. ‘Öbür yanağını çevirmek, düşmanlarını sevmek’ inancımızın özünü ifade eder. Yani inancımız, sevgiye aykırı hiçbir şey yapmamak demektir.